Интересное

Аблічча Ингольштадта вызначаюць беражліва адрэстаўраваныя дамы заможных гараджан з багата ўпрыгожанымі франтонамі, масіўныя гарадскія вароты, гордыя вежы і магутныя прыгонныя сцены. Абавязковыя складнікі любой прагулкі па горадзе – гасцінныя рэстараны, мастацтва і культурныя мерапрыемствы. Круглы год у Інгальштаце праходзяць святы і кірмашы. Абавязкова варта зазірнуць і ў гарадскія музеі і агледзець іх незвычайныя экспазіцыі, пабываць на канцэртах, выставах і спектаклях. Неад’емныя складнікі культурнага ландшафту горада – інтэрактыўны цэнтр «Аўдзі Форум» і музей аўтамабілебудавання «museum mobile», а таксама аутлет-цэнтр «Інгальштадт Вілідж». Незабыўнае ўражанне вырабляе гістарычны цэнтр Ингольштадта, куды вядуць вароты Кройцтор – найпрыгажэйшыя з тых, што захаваліся да нашых дзен гарадскіх варот. Калі-то вароты былі часткай кольцы магутных гарадскіх умацаванняў, сення ж яны ўяўляюць сабой прызнаны сімвал горада і выбітны помнік сярэднявечнай архітэктуры. За брамай гасцей горада сустракаюць іншыя цудоўныя славутасці: Новы палац, царква Марыя дэ Вікторыя, пабудаваная пад кіраўніцтвам братоў Азам, дзе знаходзіцца знакаміты каўчэг з выявай бітвы пры Лепанто, т. зв. Старая анатомія – будынак медыцынскага факультэта XVIII стагоддзя, а таксама Старая ратуша. Непадалек знаходзіцца і найстарэйшая гарадская царква – царква Сьв. Морыца. З поўначы да касцела прымыкае званіца, пабудаваная ў раманскім стылі, з поўдня – позднейшая прыбудова, стройная гатычная вежа Пфайфтурм, калі-то сумяшчаецца функцыі званіцы і гарадской вартавы вышкі. На Пфайфтурм вядзе лесвіца з 200 прыступак, падняўшыся па якой можна палюбавацца цудоўнай панарамай Ингольштадта, у тым ліку магутным позднеготическим гарадскім саборам – найбуйнейшай зальной царквой Паўдневай Германіі. Старадаўнія традыцыі звязваюць царква Сьв. Морыца і гарадскі універсітэт, заснаваны ў 1472 годзе і, такім чынам, найстарэйшы ў Баварыі. Менавіта наяўнасці універсітэта Інгальштадт абавязаны працяглым росквітам: на працягу больш трох стагоддзяў горад быў вядучым духоўным і культурным цэнтрам Баварыі. Па гэты дзень, апынуўшыся на вуліцах Ингольштадта, міжволі адчуваеш атмасферу той эпохі, пранікаешся старадаўнімі традыцыямі і рамантычнымі настроямі. Нядзіўна, што менавіта тут у 1776 годзе было заснавана тайнае брацтва баварскіх ілюмінатаў, з якім звязваліся шматлікія тэорыі змоў. Містычныя настроі, якія існуюць у Інгальштаце па гэты дзень, можна адчуць у рамках экскурсіі «Mystery Tour» або падчас начнога шэсця Тюрмерай: «сапраўдны» сярэднявечны начны вартаўнік правядзе вас па спячым вуліцах горада, раскажа таямнічыя гісторыі і пазнаеміць з напевами мінулых стагоддзяў.

Інгальштадт – адзін з найбуйнейшых гарадоў Баварыі, нячаста памянены ў даведніках. Мы пастаянна праязджалі яго па шляху ў Нюрнберг і назад, і як-то зімой, напярэдадні Калядаў, нарэшце вырашылі даехаць да радзімы першага універсітэта ў Германіі, Закона аб піве 1516-га года, ордэна Ілюмінатаў і аўтамабіляў AUDI.

Ехаць туды нядоўга, горад размешчаны дзе-то ў гадзіне язды і ад Нюрнберга і ад Мюнхена. Старая частка стаіць на беразе Дуная, па абодвум бакам якога бачныя велічныя збудаванні відавочна мілітарысцкага прызначэння. Але да гэтага цэнтра трэба яшчэ дайсці – што ў выпадку Ингольштадта не зусім проста. Мы, зразумела, паглядзелі на назву вуліцы Банхофштрассе – і пайшлі па ей у кірунку, прама процілеглым цэнтру горада. Месцы былі прыемныя, снег – нячасты у Германіі – пакрываў невысокія бюргерские домікі, але паказальнікаў Altstadt не назіралася, а акругі станавілася ўсе больш падобнай на спальную ўскраіну. Зразумеўшы сваю памылку, мы дайшлі да аўтобуснага прыпынку і нарэшце-то паехалі ў правільным кірунку. Дарэчы, ехаць ад вакзала даволі далека – так што ў любым выпадку рэкамендуем скарыстацца аўтобусам. Сышлі мы не даязджаючы аднаго прыпынку да Дуная, каля модернисткой кірхі Св. Марка і накіраваліся да цэнтру горада. Цэнтр тут абсалютна адпавядае сваей назве – ен размешчаны прыблізна пасярэдзіне горада, аддзелены ад новых раенаў кольцам паркаў і захаваўся як кампактны раен, амаль круглы ў плане. Па шляху да Дуная па правую руку бачны магутны Рэдут Цілі – велізарная прыгоннае збудаванне, якое абараняе пераправу праз раку ў стары горад. Цяпер у крэпасці знаходзіцца музей I-ай Сусветнай вайны. А на супрацьлеглым беразе узвышаюцца белыя вежы Новага Замка, у якім знаходзіцца Музей Баварскай арміі. Дзе-то тут правеў гады палону падчас Першай Сусветнай Міхаіл Тухачэўскі. Мы перайшлі праз мост і апынуліся ў старым горадзе.

Любы горад мае свой твар – але ў Инголштадте яго бачыш не адразу. Ен спачатку можа здацца сумным, будзенным, няма тых яркіх дэталяў, за котороые зачэпліваецца погляд у любым прызнаным турыстычным цэнтры. Галоўныя гандлевыя вуліцы горада не вельмі вузкія, але і не занадта шырокія, нагадваюць Кауфингерштрассе ў Мюнхене. Можа быць, надвор’е была халодная, але і сам горад здаўся халодным і строгім, што не ўласціва для большасці баварскіх гарадоў. Нават святочнае ўбранне глядзелася не такім яркім, як у Мюнхене або Нюрнбергу. Але, не гледзячы на строгі выгляд – тут было вельмі цікава. Дома самых розных стыляў – ад маленькіх сярэднявечных домікаў і сабораў да сучасных гандлевых пасажаў – усе былі выфарбаваныя ў прыглушаныя адценні. Праз некалькі дзен мы паехалі ў Вассербург на Іне – там каляровае буянства фасадаў нават у дажджлівы снежаньскі дзень вырабляла ўражанне псилоцибиновой галюцынацыі. Затое колькасць крамаў, буцікаў і гандлевых цэнтраў з аб’явамі аб зніжках зашкальвала. Калі каму-то хочацца яшчэ большага шопінгу – то можна даехаць да станцыі Інгальштадт-Норд, адтуль ходзіць бясплатная маршрутка да вескі аутлетов “Інгальштадт Вилидж”. Там цэлыя вуліцы стоковых крам знакамітых буцікаў, зніжкі да 90% (калі, вядома, гэта зніжкі – ходзяць не беспадстаўныя чуткі, што многія модныя дома проста дошивают некаторы колькасць мадэляў мінулага года на фабрыках у Кітаі і распрадаюць па дэмпінгавых цэнах з выхадам новай калекцыі). Але ў любым выпадку – Інгальштадт – гэта рай для шапаголікаў, галоўны гандлевы магніт Баварыі.

Аднак, мы прыехалі паглядзець на перадкалядную Баварыю, а не спусташаць свае кашалькі ў крамах. Таму, выпіўшы па кубку кавы з горкім лікерам, накіраваліся да Новага Замку, пакуль яшчэ было дастаткова светла. Уласна, Новы і Стары замкі размешчаны побач адзін з адным – Хоць ад Старога засталося па-сутнасці толькі цэнтральнае прамавугольны будынак, які цяпер займае бібліятэка. Будынак пабудаванае ў 1255 годзе – мабыць, менавіта гэтым і цікава. Замак пабудаваны па загадзе Людвіга II Сур’езнага. Новы замак будуецца з пачатку 15-га стагоддзя па 19 стагоддзе, пачатак будаўніцтва звязана з набыццем княства Інгальштадт незалежнасці пад рукой галіны Вітэльсбахаў Баварско-Ингольштадтских, тым самым обозначавшим сталічнае значэнне горада. Замак неаднаразова падвяргаўся разбурэнням і перабудовам (з якіх да нас не дайшлі бастыены, вароты і яшчэ шмат чаго). Але і якія дайшлі будынкі вырабляюць моцнае ўражанне моцай і памерамі. Паколькі ў горадзе няма натуральнай ўзвышша, на якіх баварскія кіраўнікі аддавалі перавагу ўзводзіць ўмацавання, замак у французскім стылі пабудаваны ў выглядзе велізарнага шматпавярховага корпуса, акружаны равамі і магутнымі сценамі. Вянчае комплекс высокая вежа, якая дазваляе панаваць над гарадскімі пабудовамі. У крэпасці размяшчаецца музей Баварскай арміі, калі прыехалі з дзецьмі (асабліва з хлопчыкамі), то схадзіць у Рэдут Цілі і ў музей Новага Замка будзе дастаткова цікава. І наогул, па ўсім перыметры горада і па берагах Дуная раскідана мноства рэшткаў фартоў і ўмацаванняў розных эпох, так што можна прысвяціць асобны дзень на агляд Ингольштадта як горада-крэпасці.

Прама за прыгоннымі сценамі размясціўся велізарны Вайнахтмаркт – Калядны базар з мноствам павільенаў. Цацкі, елачныя ўпрыгажэнні, фігуркі для хатніх батлеек разнастайных формаў і памераў, прысмакі неймаверных формаў і расфарбовак – усе гэта ў раблезианском колькасці. Прысмакі займалі адзін з вялікіх павільенаў цалкам – белы і каляровы марцыпаны ў разнастайных формах, ад сняжынак і конфети да кампазіцый з некалькіх фігур. Тое ж самае – але з шакаладу – па іншы сцяне, лядзяшы, цукеркі, зефір – і натоўп дзяцей з падпаленымі вачамі. Але галоўнае – паколькі дзень быў халодны і да вечара падняўся няветлы вецер, то вельмі дарэчы быў які прадаецца на базары Глютвайн (ці, як нам звыклей – Глінтвейн). Дарэчы, яго падаюць у спецыяльных калядных гуртках, часцей за ўсе цемна-сіняга або фіялетавага колеру з зімовымі ўзорамі і малюнкамі на калядную і навагоднюю тэматыку. Разнавіднасцяў яго таксама даволі шмат – мы выбралі “Турба Глютвайн” – і не пралічыліся. Апальвае салодкае віно з ладнай доляй брэндзі момантам вярнулі нам веру ў чалавецтва і і надалі сіл. І галоўнае – пасярод базару размешчаны нейкае падабенства зімовага биргардена – сталы з лаўкамі пад шырокімі парасонамі, у стойкі парасонаў ўбудаваныя газавыя абагравальнікі. Віно грэе знутры, гарэлкі – звонку, неўзабаве мы адтала і беразе Дуная вярнуліся да галоўнай вуліцы, па якой накіраваліся на іншы канец Альтшата – да Домскому сабору.