Гера – зяленае сэрца Цюрынгіі

У гэтага горада няма афіцыйнай даты заснавання, ды і імя яго заснавальніка гісторыя не захавала. Тут не кіравалі вялікія гістарычныя дзеячы, з паэтамі і філосафамі Герэ таксама як-то не пашанцавала. Самыя вядомыя мясцовыя ўраджэнцы – вялікая легкаатлетка Хайке Дрехслер і мастак-экспрэсіяніст Ота Дыкс. Дзякуючы апошняму Гера пазіцыянуе сябе як «горад Ота Дзікса», тут працуе яго музей. Але гэта для тых, «хто ведае».

Для большасці ж Гера – гэта «легкія» Цюрынгіі, яе «зяленае сэрца». Горад літаральна акружаны лясамі, тут дыхаецца зусім па-асабліваму. Добра гэта адчуваецца ў Кюхенгартене і на беразе ракі каля Marienkirche. Стоячы каля гэтай царквы і гледзячы на павольныя вады Вайсе Эльстер, складана ўявіць, што горад тройчы падвяргаўся сур’езным пашкоджанняў.

Упершыню ен быў разбураны ў сярэдзіне XV стагоддзя ў ходзе Саксонскага «брацкай вайны». 18 верасня 1780 года да гэтага часу лічыцца чорнай датай: у гэты дзень тут адбыўся страшны пажар, які знішчыў амаль усю гістарычную частку. Ну і бамбежкі Другой сусветнай, вядома, пакінулі свой след.

Тут, дарэчы, спатрэбілася гістарычную спадчыну горада. Знакамітыя піўныя падвалы Geraer Hohler, сукупная даўжыня якіх складае амаль 10 кіламетраў, у гады вайны выкарыстоўваліся гараджанамі як бамбасховішчы. Цяпер туды водзяць экскурсіі. Ну а піва… Піва ў Герэ, вядома ж, па-ранейшаму п’юць. Яно тут зусім недарагое. Бо гэта сапраўдная глыбінка Германіі, былая ГДР…

Тюрингские каўбаскі

Лепшай закускай да піва ў Герэ, як і ўсюды, у Цюрынгіі, лічацца тюрингские каўбаскі – Thüringer wurst. У іх склад традыцыйна ўваходзяць свініна, грыбы, шпік, вострыя прыправы і спецыі. Гэты класічны рэцэпт вядомы дакументальна з 1404 года. Каўбаскі лепш за ўсе смажыць на грылі. Вельмі часта яны падаюцца з хлябоў або ўваходзяць у склад хот-догаў.

Цяпер Гера – спакойны чысты гарадок з невялікім колькасцю эмігрантаў. Наведваюць яго ў асноўным тыя, хто едуць на аўтамабілі на захад з Польшчы ці Чэхіі. Бліжэйшы ж да Герэ міжнародны аэрапорт Лейпцыг-Гальле размешчаны ў 60 км ад горада.
Піўныя склепа Geraer Hohler

Гісторыя з’яўлення падземных піўных скляпоў ўзыходзіць да сярэднявечча. Згодна з гарадскому статуту ад 1487 года, любы гараджанін, які мае ўласны дом, мог варыць у ім піва. Аднак падвалы дамоў бюргераў не былі прыстасаваныя для захоўвання пеннага напою. Тады было прынята рашэнне збудаваць у горадзе (а дакладней пад ім) цэнтралізаваныя склепа, дзе любы гараджанін мог захоўваць зваранае ім піва. Для гэтага ў XVI-XVIII стагоддзях была прорыта пячора, даўжыня якой склала 10 кіламетраў.

Для агляду турыстам сення даступна каля 250 метраў падземных хадоў. Пачынаючы з 1986 года, у пячоры Geraer Hohler арганізуюць экскурсіі, падчас якіх знаемяць наведвальнікаў з гісторыяй стварэння гэтага склепа, умовамі, у якіх захоўвалася піва. Тут жа можна паглядзець і на калекцыю мінералаў.

Экскурсійныя групы адпраўляюцца пад зямлю кожныя два гадзіны: 11.00, 13.00, 15.00 і 17.00.
Кюхенгартен

Назва – «Кухонны сад» – тлумачыцца тым, што калі-то тут вырошчвалі гародніну для кухні герцага ў палацы Остерштайн. Пасля пажару, што здарыўся ў 1780 годзе, усходнюю частку парку уладкавалі як англійская ландшафтны парк, а ў заходняй зрабілі парк у французскім стылі, рэгулярны, са строгай геаметрыяй.

У даваенныя часы ў Кюхенгартене працаваў тэатр пад адкрытым небам. Пасля вайны, у 1953 годзе, у садзе быў адкрыты помнік ахвярам фашызму, які стварылі скульптары Карл Кун і Ота Оттель. Цяпер парк адкрыты для наведвальнікаў кожны дзень з шасці раніцы да дзесяці вечара.

Рекомендуем прочитать:

Comments are closed.